Ég er að horfa á ríkissjónvarpið sem er rekið fyrir skattfé mitt. Gott að þeir nota þá blóðpeninga til að senda út kristna messu á Sunnudagskvöldi.

Menn vaka langt fram á nætur vegna þess að menn eru fastir í klóm á klámi.

Annars er ég að glápa á stelpurnar í kórnum og velta því fyrir mér hvort þær séu ekki villtar í rúminu. Þær líta einhvern vegin út fyrir það, saklausar á ytra borði en samt allar málaðar eins og þær séu að reyna að komast á forsíðu playboy. Já þú ert máttugur syngja þær í hundastellingu.

Því svo elskaði Gvuð heiminn að hann gaf son sinn eingetinn til að hver sem á hann trúir glatist ekki heldur hafi eilíft líf.

Nei gott fólk, þessi gamli frasi stenst ekki nokkra rýni. Hann gaf ekki neitt, lánaði hugsanlega í nokkra daga (tíminn líður hratt hjá Gvuði) og við höfum fengið að borga helvíti mikið fyrir það síðan.

Nú biðjum við saman í Ríkissjónvarpinu ég og ljóshærða kórstúlkan með stóru brjóstin.