Í þessum síðasta hluta ferðasögunnar verður sagt frá lokadeginum. Við mágarnir fórum til Liverpool og heimsóttum Anfield. Um kvöldið var svo flogið heim, vorum komnir heim um eitt eftir miðnætti.

Af stikkorðum koma þessi við sögu: [Liverpool, Anfield, sálfræðitrix, yellow mersey, snillingurinn (les: fávitinn) sem fékk ekki að fara með vélinni heim]

Áður
Fyrsti hluti - föstudagur
Annar hluti - leikurinn
Þriðji hluti - Duran Duran

Fórum snemma á ról og vorum komnir af stað klukkan tíu og tékkuðum okkur útaf hótelinu. Röltum á lestarstöðina, keyptum okkur miða til Liverpool borgar og fengum okkur þvínæst snarl. Það eru ansi reglulegar lestarferðir á milli Manchester og Liverpool enda stutt að fara.

Stebbi er sem betur fer nokkuð sjóaður í lestarkerfi Bretlands og því tókum við lest sem stoppaði einungis tvisvar á leiðinni. Það er mikilvægt að horfa ekki bara á endastöðina, maður verður að spá í leiðinni líka. Ef við hefðum tekið næstu lest á undan hefði ferðin tekið mun lengri tíma þar sem sú lest stoppaði um tíu sinnum á leiðinni.

Þegar við komum til Liverpool tókum við leigubíl frá lestarstöðinni að Andfield og vorum komnir þangað um hálf eitt. Tókum myndir fyrir framan styttuna af Shankley, fórum svo í afgreiðslu og keyptum okkur miða í skoðunarferð klukkan tvö. Þá var komið að því að eyða dágóðum tíma í versluninni. Þarna var allskonar dót merkt Liverpool, allt frá pennum og bollum til alklæðnaðar. Ég verslaði slatta en var samt ekkert að ganga af göflunum. Því miður var úrval af treyjum í minni stærð (medium) ekki mjög mikið enda nýjar treyjur væntanlegar og gamla dótið að verða uppselt, nóg til af XXX-large! Keypti mér hvíta treyju og lét skella 17 Steven Gerrard á hana, einnig rauða æfingatreyju, svartar stuttbuxur sem voru á útsölu, vettlinga sem kostuðu smáaur og tvo bangsa handa stelpunum. Áttatíu pund fóru þarna til styrkar Liverpool og ég sé ekkert eftir því fé. Eftir verslunarferð röltum við um Liverpool safnið og fræddumst um sögu liðsins. Ágætis safn og ýmislegt fróðlegt og skemmtilegt þar af sjá, meðal annars eftirlíkingar af öllum bikurum sem félagið hefur unnið, þeir eru ófáir.

Skoðunarferðin var ekki mjög fjölmenn enda kannski ekki von á mörgum gestum klukkan tvö á mánudegi. Ætli við höfum ekki verið svona tíu auk leiðsögumannsins. Fórum inn um leikmannainnganginn á Anfield. Þegar liðin aka að vellinum er settur upp veggur þannig að menn ganga hálfgerð göng frá rútu inn í hús. Ástæðan fyrir því er sú að fyrir nokkrum árum kom upp atvik þar sem fúlu eggi var fleygt í Alex Fergusson.

Þegar inn var komið fórum við í búningsklefa. Því miður gátum við ekki skoðað herbergi Liverpool þar sem eitthvað utandeildarlið hafði verið að spila daginn áður og hafði sigurliðið víst sullað ansi vel í bjór eftir leikinn. Því var búið að færa treyjur leikmanna yfir í klefa gestaliðsins. Við fengum ansi fróðlegan fyrirlestur um klefana og það sem Liverpool gerir til að klekkja á andstæðingum sínum. Klefi gestanna er t.d. stærri en klefi heimamanna. Þetta er gert svo að þjálfari gestanna þurfi að hækka raust sína, hljóðeinangrun er svo þannig að allt sem sagt er í klefanum heyrist fram á gang. Bekkirnir eru ekki í hæsta gæðaflokki og gólf eru frekar hál, þó ekki jafn hál og fyrir nokkrum árum þegar flísar voru á gólfum. Þær voru víst bónaðar fyrir hvern leik þar til lið fóru að kvarta en þá var skipt um gólfefni. Sökum þess hve slakir nuddbekkirnir eru koma liðin alltaf með sína eigin.

Búningsklefi Liverpool er aftur á móti með einhverju fáránlega fínu gólfi, góðum bekkjum og svo framvegis, auk þess að vera minni þannig að hægt sé að ræða við allan hópinn án þess að hrópa.

Á ganginum eru svo svæðin þar sem viðtöl við leikmenn og þjálfara fara fram eftir leiki. Áhugavert að sjá þetta, virkar mun stærra í sjónvarpinu en það er í raun. Er nefnilega bara smá skot á ganginum annars vegar og svo örlítið horn við útganginn að leikvellinum.

Menn beita ýmsum sálfræðitrixum í boltanum. Meðal þess sem við heyrðum var að Shankley lét minnka hurðina á búningsklefa Liverpool. Þegar gestirnir standa svo og bíða eftir að koma inn á völlinn standa þeir beint fyrir framan þessar dyr. Leikmenn Liverpool ganga svo út og líta út fyrir að vera bæði hávaxnari og breiðari en þeir eru í raun. Alrauði búningurinn var víst valinn af sömu ástæðu, en rautt ku víst láta mann virkar breiðari en maður er, gott að hafa það í huga.

Þegar gengið er út á völlinn blasir við skylti sem á stendur, This is Anfield. Sagan á bak við það er sú að einhvern tíman voru Newcastle mættir í heimsókn. Þeir höfðu þá ekið á leikinn eins og menn gerðu og gera jafnvel enn fyrir styttri leiðir. Þegar leikmenn Newcastle stóðu og bjuggu sig undir að hlaupa inn á völlinn sagði einn leikmanna þeirra víst, "við hverja erum við að fara að spila". Shankley heyrði þetta og lét setja upp skylti þarna. Á fyrstu útgáfu stóð Welcome to Anfield en Shankley sendi það strax til baka og lét búa til nýtt.

Á vellinum kom það mér á óvart að sjá að varamenn og þjálfarar liðanna sitja hlið við hlið og ekkert aðskilur þá frá áhorfendum annað en nokkrir lögreglumenn á hverjum leik. Enda er það svo að fjölskyldufólk og ársmiðaeigendur sitja á þessu svæði og víst lítil hætta á að sá hópur geri eitthvað af sér. Þar sem við sátum í sætum leikmanna sagði leiðsögumaðurinn okkur stuttlega frá vellinum. Svosem ekki margt fróðlegt en sumt áhugavert. Hann taldi meðal annars upp kostnaðinn við fyrirtækjaherbergin og fjallaði aðeins um aðstöðu þulanna á vellinum en hún er ansi sérstök.

Röltu í kop endann og heyrðum fleiri sögur. Þegar staðið var í kop voru ansi margir saman komnir á litlu svæði. Flestir sturtuðu í sig nokkrum ölkollum fyrir leik og þegar tekið er mið af því að nokkur þúsund manns deildu með sér þremur salernum þar ekki að koma á óvart að venjan í kop endanum var að rúlla upp leikskránni og míga í vasann hjá manninum fyrir framan. Þetta lak svo niður stúkuna og myndaði læk þar fyrir framan, yellow mersey. Í þrengslunum kom það svo iðulega fyrir að fólk missti meðvitund. Þá var því fólki lyft og látið ganga niður stúkuna svipað og gerist þegar menn stökkva af sviðinu á rokktónleikum. Iðulega voru menn búnir að glata veskinu og úrinu þegar búið var að bera þá alla leið niður og henda þeim í sprænuna. Starfsmenn vallarins tóku menn upp úr pollinum, komu þeim til meðvitundar og ef heilsan leyfði tróðu menn sér aftur í stúkuna. Ýmislegt fleira áhugavert kom fram í þessari kynnisferð en meira nenni ég ekki að rifja upp hér og nú.

Eftir kynnisferðina röltum við í kringum Anfield. Það er óhætt að segja að svæðið í kringum völlinn er í mikill niðurníslu. Þegar til stóð að Anfield yrði stækkaður keypti Liverpool flest húsin í kringum völlinn. Einhverjir vildu þó ekki selja og komu þannig í veg fyrir þessi áform. Nú standa því flest húsin í kringum völlinn auð, búið að negla fyrir glugga og dyr. Fólkið sem maður sá á rölti á svæðinu var sumt miður glæsilegt og ég er ekki frá því að parið sem við mættum á röltinu hafi verið nýbúið að ljúka ákveðnum viðskiptum.

Áfram gengum við hringinn og komum nú að minnismerkinum um þá sem létum í Hillsborough fyrir fimmtán árum. Nokkrum dögum áður en við vorum þarna voru nákvæmlega fimmtán ár liðin frá slysinu og því var mikið um blóm, trefla og annað slíkt til að minnast þeirra sem létust.

Að þessu lokni tókum við leigubíl í miðbæ Liverpool borgar, röltum þar um og stoppuðum meðal annars í plötubúð (sem reyndar selur ekki bara plötur heldur líka bíómyndir og tölvuleiki) og versluðum aðeins. Röltum svo niður að höfn og skoðuðum stórbrotnar byggingar. Það er ekki langt síðan Liverpool var ein ríkasta borg Evrópu enda hafnarborg fyrir stóru iðnaðarborgirnar í nágrenninu. Nú er borgin í niðurníslu. Reyndar er miðbærinn skemmtilegur og snyrtilegur en það þarf ekki að fara langt út fyrir hann til að sjá grotnun borgarinnar. Við fengum okkur að borða og ég drakk síðasta pænt ferðarinnar. Drifum okkur svo á lestarstöðina, þurfum að fara til baka til Manchester því rútan á flugvöllinn átti að fara frá hótelinu klukkan átta um kvöldið.

Lestarferðin gekk vel, við biðum reyndar frekar lengi eftir að lestin færi af stað en við vorum mættir tímanlega á hótelið. Skelltum góssinu í töskurnar okkar og komum okkur í rútuna. Þá birtist smjörkúkurinn sem ég sá á fyrsta degi aftur, helvíti hress á þessu strákurinn, greinilega búinn að vera í góðum gír allan tímann. Töffaraskapurinn frussaðist af honum í allar áttir þannig að maður gat ekki ennað en dáðst að honum. Eða ekki.

Á flugvellinum tók á móti okkur löng röð í innritunina. Ég var svo heppinn að vera nálægt smjörkúknum sem heillaði alla í kringum sig með hnyttni og frásagnargáfu. Skömmu síðar var snillingurinn orðinn leiður á því að vera aftarlega í röðinni þannig að hann ákvað að troða sér framfyrir eins og hundrað manns og skella sér framarlega í röðina. Það olli svosem engum látum, enginn nennti að gera veður útaf því. Skömmu síðar var fávitinn byrjaður með stæla við fólkið í kringum sig og maður sá að fólki var hætt að lítast á blikuna. Flugvallarstarfsólk ræddi við fararstjóra sem reyndi að fá vini smjörkúksins til að róa hann niður - ekkert gekk. Skömmu síðar sá ég að fararstjórinn sagði vinum hans að það væri ekkert við þessu að gera. Flugvallarlögreglan kom innan tíðar og leiddi félagann í burtu. Ræddu fyrst við hann skammt frá röðinni og leiddu hann að lokum úr flugstöðinni. Hann þurfti að redda sér sjálfur heim síðar á eigin kostnað. Það fannst mér skemmtilegt! Fyndni maðurinn djókaði líka aðeins á flugvellinum, límdi merkimiðann af ferðatöskunni sinni aftan á fólk og fannst hann rosalega sniðugur. Þegar Stebbi gerði það sama við hann fannst honum það ekkert sérlega sniðugt þegar hann fattaði það. Skrítið.

Heimferðin gekk vel, ekkert frásögum færandi. Var kominn í bælið um hálf tvö minnir mig. Fékk að sofa örlítið frameftir og var mættur til vinnu daginn eftir.

Þessari ferðasögu er loks lokið. Ég held ég taki mér styttri tíma í að skrá þetta niður næst :-)