Af gefnu tilefni langar mig að vitna í Blekking og þekking eftir Níels Dungal. Pikkaði þetta inn í kvöld, vona að ég hafi náð að laga flestar innsláttarvillur. Á að vera með bókina á stafrænu formi en finn ekki.

Þegar ég las tilvitnunina í biskupinn og viðbrögð djáknans rifjaðist eftirfarandi frásögn úr inngangi bókarinnar upp fyrir mér.

..Árið 1936 var ég staddur á páskunum í Ítalíu, þá í Palermo á Sikiley. Ég fór þar í hina fögru kirkju, sem kennd er við Monreale, og er talin einhver fegursta kirkja í heimi. Kirkjan er öll eitt listaverk og hin íburðamesta, sem ég hef séð, að undantekinni Péturskirkjunni í Róm. Marmarasúlur og líkneskjur, mósaik, fagrar litaðar glerrúður og dýrindis skraut um alla innanverða kirkjuna, gerði hana að einu stóru, fögru listaverki, sem sýnilega hafði kostað of fjár.
Stór hópur presta og preláta sat í kór, en við messugerð voru ekki nema tiltölulega fáar sálir, færri en prestarnir, og mest allt aldraðar konur, fátæklega klæddar, flestar með sjöl yfir sér. Sýnilega var þetta allra fátækasta fólkið í bænum. Flest af þessu fólki var horað og tekið í andlitinu, og var ég að hugsa um, að líklega væri sumt af þessu fólki, sem ekki vissi, hvað það ætti að borða um hátíðina. .. ..
Allt í einu koma tveir kórdrengir niður, hver frá sinni hlið, og rétta skaftpotta á löngum sköftum til fólksins. Þeir rétta pottinum fyrir hvern mann og flestir láta einhverja peninga í hann. Mér varð litið til hinna sællegu presta í sínum dýrindis skrúðum í þessari íburðarmiklu kirkju – og svo á þetta vesalings fátæka fólk, sem virtist hvorki eiga í sig né á. Hvernig gátu þeir ætlazt til þess, að þessar bláfátæku konur færi að leggja fram fé til að kosta þessa dýru höll og þessa fínu og sællegu presta? Og mér fannst kirkjan ekki eins fögur eftir að hafa séð þetta, og ég fékk óbeit á þeirri stofnun, sem þannig gat hagað sér. Það gat verið að fólkið væri sælt í þessari trú, en fyrir það þá, sem utan við stóðu og reyndu að líta á hlutina með opnum augum og óbrjálaðri skynsemi, var hér voldug stofnun og stórauðug, sem notaði sér fáfræði og trúgirni til þess að efla vald sitt og auð. Hvað höfðu þessar fögru og miklu kirkjur raunverulega kostað? Voru þær ef til til vill ekki eins dásamlegar, þegar öllu var á botninn hvolft? Var ekki svo að þær hefðu ekki aðeins kostað miljónir og aftur miljónir, heldur harðstjórn andlegs valds, sem hélt allri þekkingu niðri öldum saman og rakaði saman fé í skjóli trúgirninnar og fáfræðinnar? Voru allar þessar mörgu og fögru kirkjur jafnmörg og glæsileg minnismerki um mannlega heimsku? Skyldi mannkynið eiga eftir að líta á þessi miklu og fögru mannvirki eins og hegningarhús, sem heimskir menn reistu handa sjálfum sér til að láta typta sig þar og féfletta, ljúga sig fulla og láta forheimsa sig frá blautu barnsbeini?