Við erum stödd í litlum sal úti í bæ. Erlendur umhverfissinni heldur ræðu yfir fullum sal af fólki. Góður rómur er gerður að máli hans enda bölsótast hann duglega og málar framtíðina dökkum litum.

Skyndilega þramma þrír digrir karlar í jakkafötum inn með fötur fullar af gráum vökva. "Fleiri álver" hrópa þeir og skvetta vökvanum yfir nærstadda, "fleiri virkjanir", sletturnar ná yfir allann salinn, "náttúran er hóra, ríðum henni". Gumsið gusast yfir liðið. Gestir frjósa, jakkafatakarlarnir líka. Þeir höfðu aldrei planað framhaldið, þetta var allt.

Skyndilega stendur skeggjaður gaur í leðurjakka upp og byrjar að klappa. "Húrra fyrir mótmælendunum" hrópar hann þó jakkinn sé ekki alveg jafn fagur og áður. Hann kaupir sér nýjan (notaðan) á morgun. "Húrrrra" syngur ljóshærð lágvaxinn stelpa um leið og hún hendir frá sér ónýtri ferðatölvunni, stekkur á einn jakkalakkann og fer í sleik við hann. Hinir tveir standa eins og illa gerðir hlutir og horfa út í loftið. Átti þetta að fara svona?

Salurinn sameinast í húrrahrópum; "húrra fyrir mótmælendunum, lengi lifi skoðanafrelsið, húrra fyrir jakkafatakörlunum". Gleðitár leka niður einstaka kinnar.

Jakkalakkarnir rölta niðurlútir út, einn með ljósku í eftirdragi, og fyrirlesarinn heldur áfram máli sínu þar sem frá var horfið, allt er að fara til fjandans. Gestir eru almennt glaðir, það hefur svo sannarlega ræst úr deginum.