Þetta er góð ábending með vísun á fyrri greinar og bætt hefur verið úr því. Takk fyrir þá áminningu. Þú bendir sjálfur á að umræðan er farin af stað á bloggi Svavars og það er hið besta mál að hún fari fram þar.

ps. Hvað áttu við þegar þú skrifar að Svavar vilji kalla vantrúaða menn siðlausa, ertu þá að hugsa um hugtakið siður í merkingunni átrúnaður? Eða hefur þú í huga einhver fyrri skrif hans? Ég spyr vegna þess að í samræðum okkar hefur mér virst sem þetta orð, siðleysi, sé alla jafna notað í tengslum við siðgæði eða siðferði. Slíka tengingu sé ég ekki út frá færslu Svavars sem segir meðal annars:

[...] allra síst trúleysingjar, sem ég minntist reyndar ekki á í þessari færslu. [...]

Siðferði trúleysingja er ekkert endilega á lægra plani en þess trúaða en ef til vill á öðru. Trúleysingjar geta verið ósköp vel dannaðir, Guði sé lof. Trúaðir menn geta líka verið óttalegir ruddar.

Sæll Matti.

Ég var meira að hugsa um síðari tilvitnunina þar sem Svavar skrifar „Siðferði trúleysingja er ekkert endilega á lægra plani en þess trúaða en ef til vill á öðru.“ Mér finnst þetta svo afgerandi yrðing að ég á erfitt með að koma henni heim og saman við þá trúleysingjasiðleysisafstöðuna sem þú nefndir í færslunni.

Annars er kannski ástæða til að velta því fyrir sér hvað það er í þessum samskiptum sem leiðir til þess að menn endast ekki og gefast upp á þeim.

Vantrúin er í því fólgin að treysta ekki Guði heldur leggja allt undir eigið framlag. Allt stendur og fellur með því sem við gerum, árangrinum sem við náum og sigrunum sem við vinnum. Þetta skapar þann ómanneskjulega heim sem við þekkjum. Þar er lögmál frumskógarins í gildi og þess vegna nauðsynlegt að olnboga sig í gegnum lífið. Sá sterki mun sigra. Og sterkur er sá sem getur reitt sig á eiginn mátt og megin.

Skýrir þetta eitthvað, Árni Svanur?

Ég las þennan hluta færslunnar Birgir og geri mér jafnframt greint fyrir að þið túlkið orð Svavars með öðrum hætti en ég geri. Ég legg meiri vigt í þau orð hans sem ég vísaði til hér að framan.

Já, en þau orð hans eru skrifuð eftir að hann fær athugasemd á grein sína þar sem þetta stendur sem ég vísa í. Ég veit að það er lenska hjá guðfræðingum að skýra burtu allt sem óþægilegt er, en í þessu tilfelli er fullgróft að ætla að segjast ekki hafa fullyrt eitthvað, jafnvel þótt fullyrðingin komi skýrt fram í þeim texta sem gagnrýndur er.

Þú ættir því að sýna af þér þann heiðarleika að ræða upprunalega textann, en vísa honum ekki á bug með tilvísun í eftiráskýringar Svavars. Þær komu seinna og útrýma engan veginn því sem skrifað var í upphafi.

Kannski þarf eitt ekki að útiloka annað: Ummælin hans sem ég vitnaði til hér að ofan má skilja sem eftiráskýringu (eins og þú bendir á) en þau geta líka verið tilraun til að skýra hvað upphaflega var átt við (eins og Svavar hefur bent á).

Þegar haft er í huga að það er Svavar sjálfur - höfundur upphaflega textans - sem segir nokkuð skýrt í ummælunum: Ekki skilja textann minn á ákveðinn hátt þá á ég erfitt með að átta mig á því hvað er unnið með því að ræða þetta frekar.

Og ég er enn hugsi - í ljósi umræðunnar allrar - yfir tengingunni milli siðleysis og trúleysis.

Svavar segir að frumskógarlögmálin gildi ef þú trúir ekki á guð. Notar auðvitað ekki orðið "siðleysi", en hann gefur sér það augljóslega að án guðs sé allt leyfilegt.

Annars skil ég ekki hvers vegna þú lokaðir á athugasemdirnar við pistilinn á trú.is, því það er augljóslega ekki "hægt að ræða um efni hans" á heimasíðu Svavars, sbr viðbrögð hans við athugasemd Matta.

Kannski þarf eitt ekki að útiloka annað

Þú ert auðvitað að djóka, er það ekki. Með því að vilja ekki ræða það sem Svavar skrifaði í greininni, en einblína á það sem hann skrifaði í eftiráskýringum sínum ertu einmitt að útiloka eitt með öðru, hið fyrra með hinu síðara, aðdróttunina með undanslættinum.

Ef þú ert raunverulega á því að eitt þurfi ekki að útiloka annað (undanslátturinn að útiloka upprunalegu aðdróttunina) þá ræðir þú auðvitað þau orð Svavars að skortur á guðstrú kalli frumskógarlögmál yfir samfélagið.

Ertu nokkuð hættur, Árni Svanur?

[Vantrúin - það að treysta ekki guði] skapar þann ómanneskjulega heim sem við þekkjum. Þar er lögmál frumskógarins í gildi og þess vegna nauðsynlegt að olnboga sig í gegnum lífið.

Hvað telur þú Svavar vera að segja hér ef ekki það að skortur á guðstrú ýti undir ómanneskjulegt samfélag? Er skortur á guðstrú eitthvað annað en trúleysi? Er það sem Svavar kallar vantrú eitthvað annað en það sem við á Vantrú stöndum fyrir?

Alveg hættur?

Reyndar má færa rök fyrir því að trúleysi stuðli að ómanneskjulegu samfélagi, en þó ekki á þann hátt sem Svavar og biskupinn halda, heldur með þessum hætti hér.

Halló Árni Svanur! Ég var að tala við þig!

Halló?