Eins og einhverjir vita þykist ég vera hægra megin í pólitík. Ég hef því ekkert á móti því að verkefni ríkis séu færð til einkaaðila þegar það á við.

Í Silfrinu í dag tók Heilbrigðisráðherra dæmi þar sem ríkið gæti valið milli þess að kaupa aðgerð af þremur aðilum væri eðlilegt að versla við þann aðila sem býður besta verðið.

Málið er flóknara. Sá sem bauð besta verðið fékk það verkefni að tvöfalda Reykjanesbraut. Hvernig gekk það?

Sérfræðingar úti í bæ geta framkvæmt ýmsar skurðaðgerðir, það er engin spurning. Eflaust er það í mörgum tilvikum hagkvæmara en að framkvæma sömu aðgerð á LSH. En hvað ef það koma upp vandamál í aðgerðinni? Hvað ef sjúklingur fær hjartaáfall? Júbb, þá er sjúklingnum húrrað á LSH. Mun sérfræðingurinn úti í bæ sjá um að kenna læknanemum? LSH er háskólasjúkrahús og í því felst kostnaður.

Það er auðvelt að tala um að það þurfi að hagræða í rekstri eins og Viðskiptaráðherra gerði í Silfrinu. Mér finnst að ráðamenn eigi að taka ábyrgð á því sjálfir. Hvað er það nákvæmlega sem þeir vilja skera niður, hvaða þjónustu vilja þeir skerða? Hagræðing felur í sér annað hvort að sóun sé í gangi - eða að skerða eigi rekstur.

Guðlaugur og Björgvin eiga að koma hreint fram og segja okkur hvar er verið að bruðla með fé - eða hvaða þjónustu þeir vilja skera niður. Það er bara um þetta tvennt að velja.