Kíktum í Listasafn Íslands í dag. Ætluðum að renna við síðustu helgi en komum þá rétt fyrir lokun.

Í sal eitt og tvö eru málverkasýningar. Mörg merkilegt málverk, sum meira að segja líka falleg. Tvær eftirminnilegustu myndirnar voru sjálfsmyndir, annars vegar Louisu Matthíasdóttur og hins vegar lítil sjálfsmynd í hinum salnum, ég man ekki eftir hvern, afar raunsæ, næstum eins og ljósmynd með mjög flottri lýsingu. Ég verð að játa að ég fatta ekki SS verkið.

Í sal þrjú og fjögur eru ansi skemmtilegar sýningar. Í sal 3 eru myndbandsverk, salurinn er dimmur og á gólfinu er glansandi efni þannig að myndböndin sem varpað er á veggi endurspeglast á gólffletinum. Inga María ætlaði ekki að þora með okkur inn í myrkrið en ég tók hana í fangið og hún sá fljótt að þetta var ekkert skuggalegt. Mér fannst þetta verk ansi flott. Í sal fjögur er búið að búa til þrönga dimma ganga sem fólk þarf að fara einsamalt um. Ég fékk Kollu nú samt með mér en Inga María beið frammi. Þetta var ansi merkileg upplifun, ansi dimmt en samt ljóstíra hér og þar. Það hefur víst komið fyrir oftar en einu sinni að fólk fyllist skelfingu þarna inni og starfsfólk þarf að fara á eftir því. Kannski var ágætt fyrir mig að hafa Kollu með mér!

Eftir heimsókn á safnið fórum við í Iðu, ég greip tvö ljósmyndablöð (fékk lánuð) til að glugga í og svo fórum við upp fengum okkur kökusneið og appelsín. Þrjár hógværar kökusneiðar og þrjár litlar appelsín í gleri: rúmlega þrjúþúsund krónur! Djöfulsins bilun.