Getur verið að hægrimenn sem kvarta undan því að vissir fjölmiðlar séu ekki nægilega hlutlausir misskilji hugtakið hlutleysi.

Björn Bjarnason gengur í þinghúsið
við setningu Alþingis í Janúar.

Björn Bjarnason virðist telja að hlutlaus frásögn byggist á því að gera ekki upp á milli aðila í frásögninni, að vissum fjölmiðlum beri að taka fram að konan hafi staðið í vegi fyrir manninum, verið í ljótum kjól og sé þar að auki kommadrusla. Að umfjöllun eigi að byggja á frásögnum allra aðila án þess að gera upp á milli þeirra.

Eitt sem pirrar mig við fjölmiðla er einmitt óviðeigandi hlutleysi, sú furðulega árátta fjölmiðlamannað gefa öllum hliðum jafn mikið vægi. Rugludallur (t.d. Jónína Ben) fær jafn mikið vægi og sérfræðingur (t.d. læknir) þegar deilt er um detoxið. Það er ekki hlutleysi, sannleikurinn liggur ekki alltaf mitt á milli öndverðra skoðana. Dæmigerð frétt í sjónvarpi byggist á því að einn aðili segir sína skoðun á tilteknu máli. Kvöldið eftir kemur einhver annar og andmælir en sjaldgæft er að fréttamenn rannsaki málið og vegi rökin sem fram hafa komið, þeim er bara varpað fram án gagnrýni. Ítarleg umfjöllun byggist svo gjarnan á því að stilla tveimur aðilum með andstæðar skoðanir upp og láta þá rífast í fimm mínútur.

Þetta verður sérstaklega áberandi þegar einhverjir aðilar hika ekki við að segja ósatt. Ríkiskirkjan stundaði þetta t.d. í umræðum um trúboð í skólum og alltaf fengu þeir að koma sinni hlið að - jafnvel þó hún væri lygi. Vissulega fengu aðrir að svara en fólk úti í bæ þurfti að vega og meta, margir trúðu kirkjunni vegna þess að þeir töldu ranglega að þar væri heiðarlegt fólk sem ekki beitti blekkingum.

Að mínu mati á hlutleysi fjölmiðla að felast í því að komast að sannleika málsins hver svo sem hann er. Fjölmiðlar eiga ekki að dæla út skoðunum heldur rannsaka þær fullyrðingar sem fram koma. Þess vegna eru þættir eins og Kompás sálugi svo mikilvægir, þar er fólk a.m.k. að reyna að komast að kjarna málsins. Vel getur verið að stundum hafi það rangt fyrir sér, en það er betra að hafa stundum rangt fyrir sér heldur en að vera alltaf skoðanalaus.

Nú er hægt að segja ýmislegt um Egil Helgason því hann er ansi mistækur, á það til að vera ómálefnalegur. Það er aftur á móti furðulegt að ásaka hann um hlutdrægni í þáttum sínum í ljósi þess að Egill hefur ekki hikað við að bjóða allskonar fólki í þáttinn sinn þó hann sé ekki sammála því, meira að segja mér! Í umræðum hjá Agli kemur meira að segja fram að þingmenn Sjálfstæðisflokks hafa komið oftar en aðrir í þáttinn á þessu hausti.

Vissulega hefur hann skoðanir í þættinum og andmælir þeim sem hann er ekki sammála, en gestir hafa tækifæri til að setja mál sitt fram og reyna að sannfæra Egil og áhorfendur um mál sitt. Svo lengi sem hann ritskoðar ekki alla gagnrýni á blogginu sínu, eins og hann gerði einu sinni, er mér nokkuð sama um hvað hann skrifar þar. Maður hefur tækifæri til að andmæla.

Það kemur ekki á óvart að Máni Atlason eigi heimskulegustu athugasemdina hjá Agli en hann skrifar:

Eru ekki þessar stuðningsyfirlýsingar hér einmitt ágætt merki um að þú haldir ákveðnum skoðunum á lofti í gegnum þáttinn þinn Egill? Og eðlilega eru þeir sem eru þér sammála ánægðir og skipa sér hér í lið með þér (og hafa verið uppnefndir nafnlaus her og ég veit ekki hvað og hvað) en aðrir sem eru óánægðir skrifa um það. Eða ertu ósammála þessu mati?

Hvað er hægt að segja við svona lógík BB klónans? Hjörtur J. Guðmundsson er svo með álíka gáfuleg innlegg. Um þann mann er best að segja sem minnst.

Reyndar er sannleikskorn í því að margir sem kommenta hjá Agli eru með lausa skrúfu svo vægt sé til orða tekið.

Þess má geta að ég er ekkert að stressa mig á því þó ég missi orðið af Silfrinu í sjónvarpinu.