Flestar fréttir fjalla um annað fólk, við lesum þær og smellum svo á næsta link, spáum í eitthvað annað. Atburðirnir snerta okkur lítið.

Ég og Kolbrún dóttir mín lentum í þessum sex bíla árekstri í gær. Vorum ekki í bílunum sem skullu saman en þurftum að sveigja frá til að lenda ekki aftan á, lentum í frekar litlu samstuði við annan bíl og enduðum utan vegar. Bæði ómeidd en bíllinn skemmdur, höggið kom á hjólabúnað að aftan bílstjóramegin. Það meiddist enginn í bílnum sem við lentum saman við.

Barnið og maðurinn biðu í okkar bíl eftir hjálp og hundurinn þeirra reyndar líka. Konan var ekki hreyfð úr bílnum. Í bílnum sem lenti á þeim voru feðgar sem meiddu sig en virtust ekki illa slasaðir, voru aumir eftir bílbelti og loftpúða. Eftir að búið var að fara með alla meidda í sjúkrabíl kom ég hundinum til lögreglunnar sem ætlaði að koma honum á góðan stað. Tengdaforeldrar mínir sóttu okkur og skutluðu heim. Það varð ekkert úr ferðinni í Ensku húsin þessi jólin.

Konan er alvarlega slösuð. Jafnar sig vonandi með tíð og tíma og þau öll.

Bíllinn er á verkstæði, kostar mig eflaust eitthvað en við erum vel tryggð. Peningar og bílar skipta samt engu máli, heilsan er fyrir öllu.

Það var til fyrirmyndar að fylgjast með fólki á vettvangi, allir hjálpuðust að, aðstoðuðu þá sem höfðu meitt sig, sóttu teppi og sjúkrakassa, huguðu að litla barninu og komu upplýsingum til neyðarlínunnar. Hjúkrunarfræðingur á vettvangi stóð sig eins og hetja.