"Málið snýst um grundvallar-réttindi minnihlutahóps. Meirihluti á aldrei að taka ákvarðanir um réttindi minnihluta,“ #

Segir Guðmundur Andri Thorsson um hugmyndir um að kosið verði um hvort Félag múslima fái að halda lóð sem félagið hefur fengið úthlutað í Reykjavík.

Þetta er hárrétt hjá Guðmundi og gildir líka um kosningar um það hvort Þjóðkirkjan eigi að vera í stjórnarskrá og á Íslandi eigi að vera ein ríkiskirkja. Þetta eru ekki tengd mál, þetta er nákvæmlega sama málið.

Þeir sem andmæla því (réttilega) að kjósa eigi um úthlutun lóðar í Reykjavík til Félags múslima verða um leið að andmæla því að kosið sé um samband ríkis og kirkju. Því sambandi á einfaldlega að slíta án kosninga því það snýst um að meirihlutinn eigi ekki að taka ákvarðanir um réttindi minnihluta (eða í þessu tilviki, forréttindi "meirihluta").

Framsókn er kristilegur afturhaldsflokkur

Furðulegasti hluti umræðunnar um ummæli forystukonu Framsóknar í Reykjavík er ekki ummæli hennar heldur viðbrögð samflokksmanna. Ummæli forystukonunnar eru í takt við það sem flokkurinn hefur boðað og framkvæmt. Það er bölvað kjaftæði að koma núna með yfirlýsingar um að Framsóknarflokkurinn sé flokkur fjölmenningar og umburðarlyndis. Framsóknarflokkurinn hefur verið pólitískur armur hvítasunnukirkna og íhaldsafla í ríkiskirkjunni áratugum saman. Þessi nýjasta uppákoma er eðlilegt framhald af ríkiskirkjusmjaðrinu sem einkennt hefur flokkinn. Sem dæmi má nefna að flestir þingmenn Framsóknarflokksins eru hlynntir ríkiskirkju og bænahaldi í skólum.

Ég hef rætt við tvo þingmenn Framsóknarflokksins, einn fyrrverandi og einn núverandi, sem báðir sögðust styðja ríkiskirkju á Íslandi af ótta við múslima/íslam.