Það er nefnilega miklu meiri dónaskapur að láta eins og fólk sé ekki til heldur en að gagnrýna skoðanir þeirra.

Skrifaði ég árið 2009 í athugasemdarþræði hér á blogginu. Rakst á þetta áðan útaf umræðum sem tengjast titli bloggfærslunnar og held ég hafi þarna náð að fanga anga af "slaufunarmenningunni" sem ég hef stundum reynt að orða eftir þetta - og hef fundið fyrir frá ólíklegasta fólki eftir að ég gagnrýni eitthvað sem því er kært (Eflingarforystu / Sósíalistaflokkinn / Covid viðbrögð / ofurtrú á ofskynjunarlyf og ótal margt annað).

Það er rosalega skítt þegar fólk sem þú hefur átt mikil samskipti við lætur skyndilega eins og þú sért ekki til. Sérstaklega með tilkomu samfélagsmiðla, þar sem allir eru staddir í sömu veislunni, þú sérð að fólkið er þarna - það er bara hætt að virða þig viðlits.

Ég fylgdist með einum, sem ég hefði kallað kunningja minn, byrja að hunsa allt sem ég skrifaði. Reyndi að láta það ekki stuða mig, hunsaði ekki það sem hann skrifaði, laumaði inn "like" á innlegg og þessháttar. Ræddi þetta við sameiginlega kunningja, þeir sáu þetta alveg. Uppskar að lokum harkalega (opinbera) útilokun því ég hafði skrifað eitthvað sem stuðaði. Jújú, það mátti taka skrifunum illa, ég neita því ekki, en að láta eins og það hafi ekki verið forsaga er óheiðarlegt.

Þetta er auðvitað ákveðin tegund ofbeldis.

(kaldhæðnislegt að þetta blogg nær auðvitað alls ekki til þeirra sem það þá við um að e-u leyti)