Ég get tekið undir mér þér að þessi uppstilling þ.e. trúaðir vísindamenn vs. trúleysingar finnst mér ekki sniðug. Auðvitað er það vitað að til eru trúaðir vísindamenn en þeir eru hlutfallslega miklu færri innan vísindasamfélagsins en meðal venjulegs fólks.

Annars finnst mér þetta mjög gott hjá Viðskiptablaðinu að koma með þessa umfjöllun. Það hefur ekki verið mikið um greinar um jákvæðar/neikvæðar hliðar trúleysis í blöðunum og því fagna ég þessari umfjöllun þótt hún sé ekkert sérstaklega jákvæð í garð trúleysis.

Þetta er því miður ennþá jaðarskoðun og því er öll umfjöllun góð umfjöllun þótt að maður geti stundum verið ósáttur við hvernig blaðamenn matreiða hlutina.

Trúleysingar ættu kannski eingöngu að tala við blaðamenn eins og þann sem gerði greinina um hómópatíu í mbl um daginn. Það var eitt lof út í gegn :)

Varðandi hina trúuðu vísindamenn þá þarf að taka skýrar fram hvaða trúarbrögð þeir eru að verja.

Ég skal veðja hárinu á mér upp á það að allir þeir vísindamenn sem rætt var við í greininni trúi t.d. ekki á meyfæðinguna, upprisuna eða endurkomu Jesú Krists á síðustu dögum.

Tek undir að það er fínt að fá umfjöllun.

Þegar maður les þetta þá fær maður sterkt á tilfinninguna að blaðamaðurinn hafi verið búinn að ákveða hvað hann ætlaði að skrifa áður en hann talaði við nokkurn mann.

Mér finnst klént hjá honum að afgreiða okkur sem klúbb um að safna ekki frímerkjum. Í viðtalinu talaði ég í löngu máli um skaðsemi trúarhugmynda og annarra hindurvitna sem mótívasjón fyrir starfi okkar. Í staðinn sér hann ástæðu til að taka mikið af því rými sem ég fæ í umfjölluninni til að tíunda orð mín um óþol gegn kirkjusiðum sem drifkraft í starfi mínu. Um það talaði ég þó aðeins í framhjáhlaupi, það var engan veginn þungamiðjan svari mínu um það hvað hvetti mig áfram í þessari baráttu.

Eins og þið segið, þá er eins og blaðamaðurinn hafi gert sér far um að pikka út allt það sem dregið getur upp mynd af barnalegum öfgamönnum. Það er fyrst og fremst skaðsemi trúarstarfsins sem rekur mig áfram þótt rétt sé líka að þetta vafstur fari í taugarnar á mér óvitrænt á tilfinningalegum basís.

Spurning um að við vörum okkur á svona vinnubrögðum þeirra sem vilja taka við okkur viðtöl í framtíðinni, spyrja hver tilgangur viðtalsins sé og fá að lesa útskrift að allri greininni áður en hún birtist, ekki bara að heyra þann hluta þar sem maður sjálfur talar.

Án þess ég taki þátt í að þrátta um efni greinarinnar - þá vil ég taka upp hanskann fyrir vin minn Viðar, hvað varðar þetta síðasttalda.

Það eru viðurkennd vinnubrögð í blaðamennsku að lesa upp tilvitnanir fyrir fólk í gegnum síma, eða senda þær með tölvupósti, frekar en að gefa aðgang að allri greininni/öllu viðtalinu. Ástæðan fyrir þessu er einföld, og hlýtur að reynast auðskiljanleg: Það er blaðamannsins að ákveða efnistök og meðhöndlun, en ekki viðfangsins - viðfangið hefur einungis með það að segja hvað það sjálft lætur hafa eftir sér - Blaðamaður er ekki ritari fyrir viðfangið, heldur er viðfangið umfjöllunarefni blaðamanns.

Það er ágætt að hafa þetta í huga þegar maður fer í viðtöl, og gera ráð fyrir því að fram komi sjónarhorn blaðamanns á manns eigin sjónarhorn - en það væri leiðinda afturfaraskref ef menn ættu á ný að fá að skipta sér af óútkomnum greinum blaðamanna, sem er nokkuð sem tíðkaðist á sama hátt og menn fengu að sjá spurningar fyrirfram, velja og hafna - og sú öll sömul langþéraða ella sem enginn í raun og veru þolir.

Þið verðið í raun og veru bara að þola að finnast þið misskildir - rétt eins og íslenskir guðsmenn verða líklega bara að þola að finnast þið misskilja sig.

Þá er ekki vitlaust heldur að gera sér grein fyrir því að dagblöð eru að flestu leyti skammtímamiðlar - og Viðskiptablaðið er sjálfsagt löngu komið í ruslið, enda laugardagsmorgunn og von á Lesbók, og í næstu viku munu allir hafa gleymt þessu.

Þar að auki komuð þið ekki svo illa út úr þessu, það ég get séð - í það minnsta ekki neitt verr, frá mínum sjónarhóli, en þið hafið gert í eigin greinum á Vantrúarvefnum.

Með kveðju,

Eiríkur

Tja. Ég get svo sem fátt sagt, annað en að mér finnst það ýkjur að greinin sé svona hlutdræg. Þó við Viðar séum góðir vinir og meira og minna í daglegu sambandi, get ég ekki sagt að ég hafi einu sinni hugmynd um hvort hann hefur einhverjar sérstakar mótaðar skoðanir á Vantrú eða trúleysingjum almennt. Hann er í öllu falli enginn guðsmaður.

Hins vegar er það líklega einnig venja blaðamanna að láta viðföngum líða eins og þau hafi ekkert að óttast - þannig fást jafnan grímulausustu viðbrögðin. Ef við gefum okkur að forsendur þínar séu réttar - þ.e. að blaðamaður hafi ætlað að "afhjúpa bjánalegan (skaðlegan, jafnvel?) málflutning ykkar" - þá verður hann einfaldlega að koma aftan að ykkur. Reyndar er reglan sú, í alvarlegri rannsóknarblaðamennsku hið minnsta, að byrja á vinalegu nótunum, fá fyrst grímulausu viðbrögðin, og gerast síðan aðgangsharður, jafnvel verulega ósanngjarn, til að fá þau svör. En slík blaðamennska er ekki stunduð á Íslandi - auk þess sem þessi grein var kannski bara það sem kallast "human interest" - auk þess sem ég get ekki séð að hún sé nein sérstök árás á ykkur, þó að aðrir aðilar séu dregnir fram til að sýna rök ykkar í mótstæðu ljósi.

Það er náttúrulega ekkert nýtt í greininni. Okkar fólk hefði auðveldlega getað svarað öllu ef það hefði fengið beinar spurningar um efnið. Undarlegast er reyndar að setja Dawkins þarna inn sem einhvern höfuðpáfa okkar þó að í allt þá hafi bara verið einu sinni minnst á hann í viðtölunum. Af hverju spurði Viðar ekki "Hvert er viðhorf ykkar til Richard Dawkins?"? Hann hefði væntanlega fengið önnur svör við því en hann vildi fá.

Höfuðglæpurinn er náttúrulega að greinin er ófrumleg og óáhugaverð.

Ég hef að minnsta kosti aldrei farið í blaðaviðtal þar sem ekki er annað hvort haft rangt eftir mér eða það sem ég sagði sett í rangt samhengi. Mér finnst það óþolandi og líka allt í lagi að finnast það.

Ég fjalla líka um grein Viðskiptablaðsins á www.skodun.is. Hafði margt við hana að athuga!