Í byrjun desember var jólahlaðborð vinnunnar haldið hér í höfuðstöðvunum. Ég sá um að elda kjötið og mætti því á staðinn með stóra plastskál (fyrir fyllingu), kjöthitamæli og pumpu (fyrir soðið). Á mánudeginum eftir jólahlaðborð skellti ég kjöthitamælinum og pumpunni í skálina og fór heim með allt draslið.

Svo týndist skálin. Ég fann hana hvergi sama hvað ég leitaði. Vissi að ég hafði komið með hana heim. Leitaði í eldhúsinu, í búrinu og út um allt. Kjöthitamælir og pumpa voru á sínum stað í eldhúsinu.

Í dag rölti ég inn í búr í vinnunni þar sem skálin blasti við upp á efstu hillu. Ég hafði aldrei tekið hana heim, minningin um að kjöthitamælir og pumpa hafi farið í skál var uppdiktuð. Ég hafði blandað saman minningunni frá því ég fór með dótið í vinnuna og þegar ég fór með það heim.

Stundum er ágætt að efast, minni okkar getur verið afskaplega brigðult. Brigðul dómgreind er annað og hugsanlega verra mál.