Snemma í desember fékk ég pakka frá Forlaginu sem innihélt kynningareintak af bókinni Gæska eftir Eirík Örn Norðdahl. Ég verð að játa að þessi sending kom mér í opna skjöldu, ég vissi ekki hvaðan á mig stóð veðrið, ég var steinhissa¹ Mér þótti þetta upphefð en um leið fannst mér ég kominn í dálitla klípu. Ef ég fékk bókina ekki senda fyrir mistök var væntanlega verið að vonast (ætlast) til að ég myndi lesa hana og blogga fyrir jól. Út á það gengur kynningarstarf. Svo rambar höfundur bókarinnar af og til inn á bloggið mitt og þá sameinaðist klípan kvíðakasti². Hvað átti ég að gera? Hvað ef mér þætti bókin leiðinlegt, gæti ég sagt frá því - Nýhil myndi örugglega berja mig.

Ég byrjaði á Gæsku fyrir jól, las um helming bókarinnar í bústað en svo endaði hún í bókapokanum (sem innihélt þá níu bækur) sem hefur legið óhreyfður í sjónvarpsstofunni þar til í gærkvöldi. Ég sat þá eirðarlaus uppi í rúmi, var búinn að klára internetið og nennti ekki að horfa á sjónvarpið. Hafði enga afsökun til að kíkja ekki í bók. Byrjaði á að lesa þrjár eða fjórar smásögur³ eftir Gyrði, teygði mig svo í rauðu bókina og hélt áfram þar sem frá var horfið.

Mér fannst fyrri hluti bókarinnar dálítið samhengislaus, verð að játa að stundum missti ég þráðinn, en seinni hlutinn er þéttari og í lokin fannst mér bókin afskaplega jákvæð í bölmóði sínum. Það fá eiginlega allir á baukinn í bókinni en sérstaklega finnst mér hægt að heimfæra hana yfir á bölmóðinn og sjálfsvorkunina sem einkennir samfélagið í dag. Við erum í alvörunni farin að bera okkur saman við lönd í þriðja heiminum þar sem læsi er lítið og fólk upplifir alvöru fátækt, þessa sem snýst um að eiga ekki fyrir mat og horfa upp á börnin sín veslast upp. Eiríkur setur þetta í samhengi.

Það voru nokkrir textar í bókinni sem mig langaði til að pikka inn, t.d. lýsing á Íslandi þar sem hraunað er yfir allt frá almenningssamgöngum til matarmenningar en ég læt þessa stuttu og einföldu lýsingu duga, ég tók hana nefnilega til mín.

Nema Óli Dóri sem trúði ekki á neitt og fannst jafnvel axlanudd jaðra við kukl.

Ég mæli með bókinni en er ekki viss um að hún sé fyrir alla. Mér finnst hún vel skrifuð, oft fyndin og gagnrýnin hittir iðulega í mark. Ég gat meira að segja tekið sumt til mín þó það sé að sjálfsögðu auðveldara að heimfæra þetta upp á alla hina asnana!

Ég geri alltof lítið af því að lesa bækur, sérstaklega skáldsögur.

¹Til hvers að segja eitthvað einu sinni ef þú getur sagt það þrisvar?
²Nei, ég er að ýkja. Samt ekki.
³Ég man í alvörunni ekki hvort ég las þrjár eða fjórar smásögur. Djísus.